.
Καμιά φορά νιώθεις
ότι αν στρίψεις στο σκοτεινό στενάκι
πέρα από τη συνηθισμένη σου διαδρομή
θα βρεθείς σε ένα μέρος με μισοτελειωμένα σπίτια,
δρόμους που κόβονται απότομα,
ανθρώπους ακίνητους,
απόλυτη σιωπή και ένα απέραντο κενό
που όσο προχωράς τόσο πιο μακρινό δείχνει...
Τότε είναι που οι προγραμματιστές του παιχνιδιού
δεν πρόλαβαν να τελειώσουν το διπλανό επίπεδο
ή δεν πρόβλεψαν τη ξαφνική σου βούληση...
κάτι σαν το ασανσέρ
που κολλάει στο
..13ο πάτωμα...
.
Game Over
Please Insert Coin To Continue
.
ότι αν στρίψεις στο σκοτεινό στενάκι
πέρα από τη συνηθισμένη σου διαδρομή
θα βρεθείς σε ένα μέρος με μισοτελειωμένα σπίτια,
δρόμους που κόβονται απότομα,
ανθρώπους ακίνητους,
απόλυτη σιωπή και ένα απέραντο κενό
που όσο προχωράς τόσο πιο μακρινό δείχνει...
Τότε είναι που οι προγραμματιστές του παιχνιδιού
δεν πρόλαβαν να τελειώσουν το διπλανό επίπεδο
ή δεν πρόβλεψαν τη ξαφνική σου βούληση...
κάτι σαν το ασανσέρ
που κολλάει στο
..13ο πάτωμα...
.
Game Over
Please Insert Coin To Continue
.
18 comments:
thanx for the song!pragmatika htan poloi wraioi stixoi...:)
*poly (sorry einai ligo arga:P)
Καλώς σε βρήκα! (αν και ο αβαταρ σου είναι πολύ "σκιαχτικό")
@pwlina
Για τίποτα δεν είναι αργά αν και για πολλά είναι νωρίς ακόμα... :P
@an-lu
Γιατί βρε? μια χαρά το βρίσκω... παρουσιάζει την όμορφη πλευρά του εαυτού μου... που να έβλεπες την άλλη...
Μου θυμίζει αυτό που λέγαμε την περασμένη εβδομάδα στα Χανιά. Dark chaos. Σαν adventure. Μετά από ένα σημείο, το μόνο σοβαρό πράγμα που έχεις να κάνεις είναι να γυρίσεις εκεί που μπορείς να βρείς αντικείμενα και ανθρώπους απαραίτητα για την αναγκαία λύση - κάθαρση....
Hello...
Να μην στρίψεις στο σκοτεινό στενάκι!!Τόσοι δρόμοι υπάρχουν εκεί στα σκοτεινά θα πας???Δϋσκολη η επιστροφή πίσω....
Και αν δεν έχεις άλλο coin?!? Τί κάνεις?? ;D
Και τι κάνεις όταν όλα σου φαίνονται φτιαχτά? Όταν νιώθεις τη σκηνή μπροστά στα μάτια σου να την έχεις ξαναζήσει ξανά και ξανά?
Συνεχίζεις το δρόμο σου? και μαζέυεις νομίσματα για τις επόμενες ζωές σου?
Τί θα έκανες?
Θα έστριβες στο σκοτεινό δρομάκι αριστερά? ξέρωντας ίσως...
ότι κάποιος ή κάποια μπορεί να σε βγάλει απ'την μπρίζα, χωρίς καν να το καταλάβεις...?
Το παιχνίδι συνεχίζεται με η χωρίς coins...Σου φαίνεται game over αλλά στην πραγματικότητα σου λέει ψάξε να βρείς ΛΥΣΕΙΣ
tha fanei ligo asxeto to comment mou, alla ego erxomai panda sta xania gia na iremiso, na ksekourasto... ena poli relaxing feeling... bges ekso pies mia mpiritsa sto rudy kai skepsou pou thes na rikseis to epomeno sou coin. e?
mouts
χμμμ...
για την ώρα μαζεύω coins σαν τρελός...
τώρα αν θα τα ξοδέψω όλα για το jackpot ή αν τελικά θα μου πέσουν από την αριστερή σκισμένη κωλότσεπη δε ξέρω ακόμα...
Πάντως εδώ και ένα μήνα ονειρεύομαι στις 22 του μήνα, μετά το στήσιμο της έκθεσης, ένα αισχρό ξενοδοχείο, ένα μπαλκόνι, απέναντι το λιμανάκι σε μαύρο φόντο, μια μπυρίτσα στο τραπέζι, δέκα σβησμένα τσιγάρα, το laptop δίπλα και τους Cake να μου ψιθυρίζουν Perhaps, Perhaps, Perhaps...
Αχχχ…
emena mou ourliaksan to i will survive pandos ki estrosa full
mouts
Δεν έχω άλλο κέρμα
...κορίτσι που δε σε λένε Μαρία, κοίταξες μήπως σου έχει αφήσει ο προηγούμενος κανένα credit?... καμιά φορά συμβαίνει... ρίξε κλεφτή ματιά στην οθόνη, στρίψε στο στενό και εξαφανίσου...
όταν τον δεις μετά από χρόνια... πες του... ευχαριστώ... θα καταλάβει... άλλωστε αυτό έκανε πάντα... άφηνε κέρματα...
Μόλις έστριψα στο σκοτεινό δρομάκι..Και μ'εβγαλε εδώ..
Κι είναι οι εικόνες μαγικές σχεδόν, κι είναι τα λόγια λιγοστά μα μεστα,σαν αληθειες που δε μπορούν να κρυφτούν.
Λέω να μείνω.
Καλώς ήρθες 2HappyFor1SadWord…
ελπίζω να σου αρέσει εδώ…
είναι λίγο σκοτεινά, λίγο θαμπά, λίγο μπλε και κόκκινα,
κόσμος έρχεται και φεύγει, κοιτά, ψαχουλεύει, αγγίζει…
μπορεί να τον δεις να στέκεται απορώντας,
μπορεί να τον χάσεις από τα μάτια σε μια στιγμή, να ισορροπεί στα καλώδια των στύλων…
οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά,
θα τους βρεις στα κόκκινα μπαλκόνια,
στις ταράτσες παλιών σπιτιών…
αν μείνεις λίγο θα τους γνωρίσεις,
αν μείνεις καιρό θα σου αρέσει,
μπορεί και να σε πάρουν μαζί τους…
στα ταξίδια τους…
οι φίλοι μου είναι μαύρα σημάδια…
σε λευκές σελίδες… χωρίς τόνους…
Μου αρέσει ήδη εδω..
Γιατί δεν το φοβάμαι το σκοτάδι, ουτε την ομίχλη..
Το μπλε το λατρεύω, και το κόκκινο επίσης..
Για τον κόσμο δε με πολυνοιάζει..
Τους φίλους σου, αυτούς που ζωγραφίζουν με μαύρο χρώμα, θα τους γνωρίσω σιγά σιγά. Μα μου θυμίζουν ήδη τους δικούς μου, αυτούς που τους ριμάξανε το κόκκινο..
Ανεβαίνω για τραμπάλα στην ταράτσα. Θα είσαι εκεί..?
...κοίτα αριστερά πάνω στο σύρμα...
...δίπλα στα μανταλάκια για τα ξένα ρούχα...
εκεί έχω κρυφτεί...
σε περιμένω...
Σαν να σε βλέπω.. :)
Θα αφήσω μια καληνύχτα εδώ, κάτω από τη σπασμένη σου πολυθρόνα. Όταν τη γυρέψεις βγες και παρτην. Και κράτα την μέχρι να ξαναρθω
Post a Comment